چند روزی است پیامک های مردمی امانم را بریده است. می پرسند آیا صحت دارد که شورا اجاره یکی از ساختمان های اداری برزک را می پردازد. آن هم اداره ای که کارش گرفتن پول از مردم است. یا این که برای پذیرایی از مدیران شهرستانی آن اداره هزینه پرداخته است. اگر این گونه است باید برای سازمان هایی که خدمات شبانه روزی به مردم ارائه می کنند مثل آب و برق و گاز و جهاد کشاورزی، شتر قربانی کند.
دوستی می گفت حضور در جاهای کوچک، فکر آدم ها را کوچک می کند. این یکی از نمونه های آن است. بیان این مسائل از زبان افرادی که سایه نشین و آفتاب گیر کوچه و خیابان هستند مشکلی ندارد. افرادی که جلساتشان کنار کوچه و خیابان است. اینها کارشان همین است. رسالت شان همین است. می خواهند مسائل کم اهمیت را پررنگ جلوه بدهند و انرژی دیگران را ضایع کنند. می خواهند به حاشیه ها دامن بزنند. ولی بیان این مسائل از زبان افرادی که سال تجربه در کوله بار خود داشته، بد و خوب روزگار را چشیده و دنیا را دیده اند و حداقل پایشان برای یک دفعه به آن طرف آب و کشورهای توسعه یافته رسیده است؛ کمی دور از ذهن و خطرناک است.
برزک نیازمند پروژه های میلیاردی است. هتل می خواهد، توسعه زیرساخت را طلب می کند، پارک های بزرگ گردشگری لازم دارد. کشاورزی برزک نیازمند افزایش بهره وری آب و خاک است. ساختمان چند میلیاردی برای دانشگاه پیام نور می خواهد. طرح های میلیاردی خانه سازی می خواهد و بسیار دیگر.
اگر قرار باشد برای هفت هشت میلیون تومان هزینه جاری ، اجاره فلان ساختمان اداری و مواردی از این دست وقت باارزش خود را صرف بررسی و پیدا کردن سابقه فلان پرداخت کنیم و به این زنگ بزنم و به دیگری پیامک بدهیم که آی داد و بی داد که بیت المال را بردند راه را به خطا رفته ایم.