وضعیت سالن ورزشی میان ده برزک خاطر مرا پریشان نموده است. سقف هایی که چکه می کند و هجوم باران زیر اسباب و وسایلی که تا چند روز پیش محلی برای ساختن جسم بود و امروز از شدت سرما بلای جان شده است. سردی هوا در این سالن که به زیبایی رنگ و نقاشی شده آنچنان جانکاه است که تنها «اخوان» را به یاد می آورد؛ هوا بس ناجوانمردانه سرد است. سلامم را...
در این اوضاع و احوال هیچ درک نمی کنم جلساتی را که در کنار بخاری گرم با صرف چایی داغ به حرف های خام بسنده می شود و سامانی برای این وضعیت طلب نمی کند.
درک نمی کنم تلاش های فراوان در نامه نگاری به وزیر و وکیل برای ساختن سالن های ورزشی ریز و درشت در گوشه و کنار بخش و شهر وقتی توجهی به تجهیز محفلی نمی شود که زیرسرمان و در دل شهر با زحمت خودجوش تعدادی جوان دلسوز و خوش فکر شکل گرفته است.
درک نمی کنم گفتن این که به فکر ورزش و جوانان و اوقات فراغت آنان هستیم ولی قدمی عملی بر نمی داریم.
درک نمی کنم تشکیل گروه های جذب سرمایه گذاری را، وقتی از کنار منابع انسانی به راحتی گذر می کنیم و سرمایه های اجتماعی را قدر نمی نهیم.
درک نمی کنم ساختن سرودی برای برزک را وقتی آوای مهربانی و صدای عشق را در کوچه پس کوچه های شهر با جان و دل نوش نمی کنیم.
درک نمی کنم برند شدن برزک را بر اغیار وقتی دوستان و عزیزانمان را که هر روز در کنارمان می بینیم در جایی از قلبمان حک نمی کنیم.
درک نمی کنم جلسات هزارگانه شعر و ادب ، رسانه و وبلاگ را زمانی که کار شایسته ای نکنیم تا شعری بر آن سر دهیم و در رسانه ای جار زنیم.
درک نمی کنم شرایط دست و پاگیر ، فرسایشی و نفسگیر بوروکراسی اداری را که ماهها یک درخواست در آن مستهلک می شود.
دایه دلسوزترازمادر شده اید انصاف داشته باشید .چرا باعث تشویش اذهان میشوید چرا زحمات شبانه روزی دوستان را نادیده میگیرید چرادرکنمی کنید چرامغلطه میکنید برسرشاخ نشسته وبن میبرید حقایق را خوب میدانید ولی از اصل تجاهل العارف استفاده میکنید