وبلاگ نویسی و یک حرف

یادداشت 

قدم اول در نوشتن 

هرچه سعی کردم قدم اول را بردارم نتوانستم. قرار بود بر و بچه‌های وبلاگ نویس در کانون بنی‌طبا جمع شده و با هم حرف بزنند. علیرضا توحیدی زحمت آن را کشیده بود و می‌گفت حداقل استفاده‌اش این است که بچه‌ها همدیگر را از نزدیک می‌بینند و حال و احوالی می‌پرسند.
حرف از نوشتن است. آن هم در دنیای بی در و پیکر مجازی که هرچه بیشتر با چارچوب‌ها و اصول اخلاقی و حرفه‌ای آشنا شوی بیشتر برایت مشمئز کننده و مهوع است.
گاهی با تمام وجود سعید امامی را درک می‌کنم. زمانی که با پرستیژترین آدم‌ها در زیباترین قالب‌ها حرف‌هایی می‌زنند که خود معنی و اثراتش را نمی‌فهمند.
با این وجود دنیای مجازی است و هرکسی می‌تواند به نسبت راحت‌تر از دیگر فضاها هرچه دلش می‌خواهد بگوید. ولی حداقل‌های حرمت نوشتن آن است که از خود بگذری که من نتوانستم.