لحظه‌های شیرین

معمول است وبلاگ نویس حداقل چند روزی یک پست بگذارد. ولی من بعضی وقتی‌ها چیزی شبیه به عادت ماهانه زنان می‌گیرم. سفت می‌رم تو لاک خودم. حال و حوصله کاری و یا نوشتن مطلبی و یا مطالعه ندارم. زورکی خودمو می‌کشونم. سعی می‌کنم یه کارهایی سر خودم بکنم که مجبور به انجامش باشم. مثل قول دادن به دوستی که من را به شدت موظف به انجام می‌کند. 

در هر صورت روزهای می‌گذرد. هم سخت است و هم شیرین. یه وقتی با خودم فکر می‌کنم اگر قرار باشد به یک زندگی ایده‌ال فکر کنم آن چگونه است. آنوقت هرچی با خودم کلنجار می‌روم چیزی غیر از آنچه هست در تصور ذهنی‌ام نمی‌آید. 

بازی با عرفان برایم خیلی جذاب است. لذتی می‌برم که نگو و نپرس. من شاید همه حال‌های دنیا را تجربه کرده باشم ولی هیچکدام به این حال کردن نمی‌رسد. با خودم می‌گم اگه بزرگ بشه و نتونم باهاش حال کنم چکار کنم. بعد می‌گم اونم راه حل داره. خدا بزرگه