با حافظ

آن کیست کز روی کرم با من وفاداری کند   

                                            بر جای بدکاری چو من یکدم نکوکاری کند  

اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی 

                                            وانگه به یک پیمانه می با من وفاداری کند 

دلبر که جان فرسود ازو کار دلم نگشود ازو 

                                               نومید نتوان بود ازو باشد که دلداری کند 

گفتم گره نگشوده‌ام زان طره تا من بوده‌ام 

                                                گفتا منش فرموده‌ام تا با تو طراری کند 

پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده‌ست بو 

                                        از مستی‌اش رمزی بگو تا ترک هشیاری کند 

چون من گدای بی‌نشان مشکل بود یاری چنان 

                                             سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند 

زان طره پرپیچ و خم سهل‌ است اگر بینم ستم 

                                      از بند و زنجیرش چه غم هرکس که عیاری کند 

با چشم پر نیزنگ او حافظ مکن آهنگ او 

                                        کان چشم مست شنگ او بسیار مکاری کند 

شد لشکر غم بی‌عدد از بخت می‌خواهم مدد 

                                       تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخواری کند