با حافظ

                    آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند 

آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند 

                    دردم نهفته به ز طبیبان مدعی 

باشد که از خزانه ی غیبش دوا کنند 

                    معشوق چون نقاب زرخ در نمی کشد 

هر کس حکایتی به تصور چرا کنند 

                    چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است 

آن ب که کار خود به عنایت رها کنند 

                    بگذر به کوی میکده تا زمره ی حضور 

اوقات خود زبهر تو صرف دعا کنند 

                    پیراهنی که آید ازو بوی یوسفم 

ترسم برادران غیورش قبا کنند 

                    حالی درون پرده بسی فتنه می رود  

تا آنزمان که پرده برافتد چه ها کنند 

                    گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار

صاحبدلان حکایت دل خوش ادا کنند 

                    می خور که صد گناه زاغیار در حجاب 

بهتر زطاعتی که به روی و ریا کنند 

                    پنهان زحاسدان به خودم خوان که منعمان 

خیر نهان برای رضای خدا کنند 

                    حافظ دوام وصل میسر نمی شود 

شاهان کم التفات به حال گدا کنند