دائم در حال نگرانی از خطا کردن و نکردن

از قدیم گفته اند کسی که املاء ننوشته است غلط هم ندارد و من بارها و بارها املاء نوشته ام و غلط های زیادی هم داشته ام. ولی باز از نوشتن دست برنداشته ام. 

غلط داشتن هرچند دو کلمه بیش نیست ولی تبعات آن به مراتب بیش از این دو کلمه است. برای من زجر کشیدنی بیش از این وجود ندارد که در امور خود خطا ببینم و یا احتمال خطا بدهم. 

از این رو بسیار با دوستان معذبم و دائم در این رنج و عذاب هستم که آیا این حرکت و این کار من درست است و یا نه؟ آیا دوستی را رنجانده ام و آیا حرفی را باید بگویم و یانباید بگویم. 

و این موارد در کارهای جمعی بیشتر پیش می آید. من به سرعت با افراد دوست می شوم و اصلاْ از دوستی هیچ واهمه ای ندارم و علاقمند به کار جمعی هستم. ولی همه این ها فضاهای بیشتر را برای تعاملات باز می کند و من را بیش از گذشته در دسترس استرس خطا نکردن قرار می دهد.