نسیم بهشت

کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت 

من و شراب فرح بخش و یار حور سرشت 

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز 

که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت 

چمن حکایت اردیبهشت می گوید 

نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت 

به می عمارت دل کن که این جهان خراب 

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت 

وفا مجوی زدشمن که پرتوی ندهد 

چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت 

مکن به نامه سیاهی ملامت من مست 

که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت 

قدم دریغ مدار از جنازه حافظ 

که گرچه غرق گناه است می رود به بهشت 

یکی از علل مشکلات موجود در جامعه عدم فرهنگ کار گروهی است. علت آن را نمی دانم ولی شک ندارم که این چنین است. 

امروز برای پی گیری جذب آگهی در نشریه بهشت پنهان به یکی از کانون های تبلیغی رفتم. ایشان یکی از دوستان قدیمی بود بعد از این که اندکی از شرح حال نشریه را شنید اولین حرفی که زد این بود: 

«چرا امتیاز به نام خودت نمی گیری» 

معنی این حرف آن است کاری را پی گیری کنیم که به اسم ما چسبیده باشد. 

در جایی گفتم علت این که به مطبوعات روی آوردم این بود که ما بلد نیستیم با هم فکر کنیم بلد نیستیم با هم حرف بزنیم بلد نیستیم با هم کار کنیم و فکر می کنم می توانم از طریق مطبوعات قدمی در جهت رفع آن بردارم. 

حالا خوب فکر کنید. من که قرار است قدمی در جهت یاد گرفتن باهم کار کردن بردارم اول اینگونه به فکرم می رسد که باید امیتاز این نشریه به نام خودم باشد. 

اما باهم کار کردن هم شرایطی دارد 

افرادی که هدف مشترک دارند در کنار هم دیگر جمع می شوند کارها تقسیم می شود و هرکس در قبال جمع مسئولیت به عهده می گیرد و در صورتی که کوتاهی کرد مورد بازخواست قرار می گیرد. 

آیا جمع های ما اینگونه است؟ 

هر وقت در مورد مسائل و مشکلات نشریه به صحبت نشستیم اولین حرفی که زده شد راحت ترین بود. 

یک شنبه بعد یک فشار سنگین از یک کار گروهی پی دی اف نشریه برای آقای جانجانی فرستاده شد و قرار بر این است که ایشان نشریه را چاپ کرده تا آقای صادقی کار توزیع را انجام دهند. 

کار توزیع به صورت زیر شکل می گیرد:  

پی دی اف نشریه برای ۳۰۰ ایمیل از طریق من ارسال می شود که این کار صورت گرفت. 

نشریه برای ۳۰۰ نفر که شامل ارگانها و سازمان ها و افراد هست به صورت پستی توزیع می شود  

و مابقی نشریه در اختیار نمایندگی های جهت فروش قرار می گیرد.