به خدا گناه داریم. چرا با ما اینگونه رفتار می کنید؟
زمانی که می بینی موسوی پرچم ایران که نماد ملیت ماست را می بوسد، اشک در چشمانم حلقه می زند و فریادی که در گلویم بغض شده است مرا تا مرز خفگی به پیش می برد.
وقتی که اشک های حلقه زده در چشم های احمدی نژاد را می بینی که به باور خود در تلاش برای برقراری عدالت است، باز خفگی است که به سراغم می آید و
وقتی کروبی که نفسی برای فریاد ندارد و باز فریاد می زند و می گوید «من وزارت کشور را قبول ندارم» «من شورای نگهبان را قبول ندارم» (۱)
وقتی رضایی احساس خطر می کند و به صحنه می آید.
وقتی مردم را می بینی که از زور گرسنگی بسیار محترمانه همدیگر را می درند و می دزدند و ... آنهم در قالب هایی با کمی رنگ و لعاب و محترمانه
وقتی جوانان را می بینی که روزی هزار بار در دل خود آرزوی مرگ می کنند و با زدن ژل به موهایشان معنی دیگری برای «صورت خود با سیلی سرخ نگه داشتن» می سازند.
وقتی موج شرم را در چهره پدران می بینی که توانایی تامین زندگی مناسبی برای خانواده خود ندارند.
وقتی دختران را می بینی که با مشغول کردن خود با کتاب و درس و مدرسه سعی دارند خود را از باتلاق ناامیدی به بیرون بکشند.
وقت ارزشها رنگ می بازد و وقتی دین بازیجه دست تنگ نظرانی می شود که به نام آن هرروز نظریه جدیدی را ابداع می کنند.
به خدا بس است
من نمی توانم این ها را باهم ببینم.
من هم مسلمانم، من هم وطن خود را دوست دارم، من هم ایرانی ام، من هم احساس دارم
ولی
اینها باهم جور در نمی آید
کجای کار اشکال دارد؟
لرزش دستانم که ناشی گیرکردن فریاد در گلویم است مانع از بیان همه دردهایم می شود
بس است دیگر
من یک انسانم، من سنگ نیستم
به من رحم کنید
نبوسید پرچم را
گریه نکنید برای عدالت
فریاد نزنید برای قبول نداشتن وزارت کشور و شورای نگهبان
به عرصه نیایید زمان احساس خطر
من یک انسانم، من احساس دارم، من سنگ نیستم
و نمی توانم اینها را باهم ببینم
(۱) انتخابات چهارسال قبل ریاست جمهوری
باسلام همه اینها حرفه ،باید دید استا کریم چی برات نوشته