بوسیدن پای مسئولین

پسرم در حالی که از کوچه سرازیری یک متری جلوی خانه به سختی عبور می کرد به من گفت: «چرا این جای لوله را آقاهه درست نمی کند . من نمیتونم از اینجا بیایم» 

شرکت گاز ده روزی است که در کوچه تنگ منتهی به خانه استیجاری ما جای لوله برداشته و با مراجعه مکرر ما که بیایند و لوله بخوابانند توجهی نکرده است. 

و در جواب می گوید:« کار خیابان اصلی را تحت فشار شهرداری هستیم و بعد به کوچه ها می آییم» 

کارگری که صدای پسر ۵/۳ ساله مرا شنید گفت: 

« هر کس گاز می خواهد باید سختی آن را بکشد» 

و امروز بعد از سختی کشیدن ده روزه در رفت و آمد وحشتناک کارگری درب خانه ما را زد و گفت: «می خواهیم جای لوله های جلوی خانه شما را پر کنیم. بیا کمک کن» 

با خودم گفتم، خوب بالاخره هرکس گاز می خواهد باید جورش را بکشد. به کارگر گفتم «من الان نهار می خورم. بعد از نهار یا کمک می کنم و یا اینکه حق الزحمه شما را می دهم» 

لحظه ای به فکر رفتم و خدا را شکر کردم. 

خدا را شکر کردم که: 

در کشوری زندگی می کنم که به من مسکن داد. پوشاک مناسب دارد و تغذیه ای را برایم فراهم کرد که حداقل ها در آن رعایت شده است. 

در کشوری زندگی می کنم که حرمت انسان در آن رعایت می شود. 

در کشوری زندگی می کنم که حق انتخاب دارم. 

در کشوری زندگی می کنم که کار دارم. 

در کشوری زندگی می کنم که حقوقم زیر خط فقر نیست. 

در کشوری زندگی می کنم که دوغ و دوشاب یکی نیست. 

در کشورزی زندگی می کنم که هرچیز جای خودش است. 

در کشوری زندگی می کنم که مسئولین آن متعهد و متخصص هستند. 

در کشوری زندگی می کنم که حقوق شهروندی رعایت می شود. 

در کشوری زندگی می کنم که به «فکر» اهمیت داده می شود. 

در کشوری زندگی می کنم که تامین اجتماعی مناسبی برایم تعریف کرده است. 

در کشوری زندگی می کنم که خدمات درمانی مناسبی برایم تعریف شده است. 

در کشوری زندگی می کنم که آموزش آن پویا است. 

در کشوری زندگی می کنم اگر هشت ساعت کار کنم از امکانات زندگی مناسبی برخوردار می شوم. 

در کشوری زندگی می کنم.... 

اما 

خوشحالم که بعد از سالیان سال که قرار است گاز به خانه من آورده شود قدر آن را بدانم و سختی آن را تحمل کنم و به جهت شکرگزاری پای مسئولین را ببوسم.