چند سال پیش با برادر بزرگترم راجع به موضوعی به اختلاف رسیدیم. من برای خودم اصلی داشتم و او به شدت با آن مخالف بود.
بر اساس این اصل خودساخته برای عقاید خود تاریخ مصرف مشخص می کردم. بعنوان مثال عقیده ای مطرح می کردم و به شدت از آن دفاع می کردم و در پایان داخل پرانتز می گفتم تاریخ اعتبار آن پنج روز است.
برادر از سر برادری می گفت هروقت به ثبات رسیدی آنگاه می توانیم باهم به تعامل خوبی برسیم و من از سر صداقت که شاید عناد از آن برداشت می شد، هیچ وقت به ثبات نمی رسیدم.
تا اینکه چهار پنج سال پیش هجرتی از کاشان به برزک کردم. هرچند این مهاجرت مورد مناقشه قرار گرفت ولی فکر به ثبات رسید.
برنامه ای برای خود نوشتم برای سالها و شاید چند ده سالها و اصرار بر ثبات. براساس آن با مردمان سر و داد پیدا کردم. تجربه ها کسب کردم. مهربانی ها و نامهربانی ها دیدم و صداقت ها و رنگ و وارنگ ها
و امروز هرچند مجید دیروز نیستم و کوله باری از تجربه بر پشت بی ظرفیتم سنگینی می کند ولی به اصل سالیان قبل رجوع کرده ام.
تاریخ مصرفی برای عقاید و از همین جا اعتراف می کنم هرچه تا کنون گفته ام و شاید نگفته ام و برای اثبات آن فرضیه ها بافته ام و حرف ها زده ام باطل است.
من بعد از نمایشگاه مطبوعات (که از فردا شروع می شود و تا شنبه ادامه دارد) فکر خواهم کرد و حرف خواهم گفت و شاید فکر خواهم کرد و حرف نخواهم زد و تاکید می کنم تمام گفته ها یی که باید بگویم و نگفته هایی که نباید بگویم و گفته هایی که نباید بگویم و نگفته های که باید بگویم تاریخ مصرف دارد و تاریخ مصرف آن بیش از پنج روز نمی باشد.
عزت مستدام
من به توطئه دشمن در امور مملکت اعتقاد نداشته ام و همیشه از آن به عنوان توهم توطئه نام برده ام ولی این روزها به شک افتاده ام.
بسیار ناراحت و متاسفم و فکر می کنم دشمن هوشمند خارجی به اضافه دوستان نادان داخلی کاری کرده اند که شناسایی دوست و دشمن سخت شود. و مردم دو دسته شوند و نگاهشان به مسائل «نسبی» شود.
به این صورت که هر گروه سران خود را مانند بت بپرستند و تمام کارهایشان را توجیه کنند.
عقل گرایی در صحبت های سرکردگان و مدیران و گروهها جای خود را به سیاسی گویی بدهد.
نمی دانم ریشه اشکال کجاست ولی هرچه هست مربوط به این یکی دوسال نیست. باید به دورترها برویم.
امیدوارم این تحولات منجر به عقب رفتی دیگر نشود.