تاسوعا و عاشورا معدود روزهایی است که یادمان می آید امام حسین داریم . هیئت ها به راه می اندازیم و بر طبل و سنج می کوبیم و هر چه صدای خودمان را بالاتر می بریم گوش دل را ناشنوا تر می یابیم تا پیام و رسالت عاشورا را نشنویم.
من متخصص حوزه مذهب نیستم و اظهار نظر در این وادی پر بیم و خطر را نیز به صلاح نمی دانم. همه ما ترجیح می دهیم تا نگوییم آنچه را که می بینیم. ولی بد نیست گاهی سر در چاه تنهایی خود فرو کرده و درد های اجتماعی را با خود نجوا کنیم.
آنقدر نمادها پررنگ شده است که فکر می کنی اگر سیاه نپوشی و به هیئت نروی و گریه نکنی ، سنگ می شوی ولی فکر نمی کنی آنچه را که خدا و پیغمبر و دین و ایمان از یک مسلمان می خواهد تا در رفتار شخصی و زندگی اجتماعی به آن توجه کند، اگر انجام ندهد چه می شود!؟ آیا در فکر و ذهن ما آب هم از آب تکان می خورد؟
نمی خواهم معضلات خودمان را در زندگی شخصی و اجتماعی ردیف کنم. همه به آن آگاهیم. تکرار مکررات است. بیان مجدد آن تف سربالاست ولی با خود می اندیشم چرا نباید آموزه های دینی در بهبود و ارتقاء جامعه ما نقشی ایفا کند؛ اگر نگوییم نتیجه معکوس داشته است.
منظور من از نتیجه معکوس آن است که همه این چیزها اگر دستاویز افراد به ظاهر مذهبی بشود خطرناک است . بهانه ای می شود تا هر زمان از کسی خوشمان نیاید فوری انگ بی دینی بچسبانیم و به راحتی از دایره اثرگذاری خارج کنیم.
تمام شهر در محرم و صفر سیاهپوش می شود. ایستگاهها صلواتی چایی در خیابان های پرترافیک فعال می شوند. هیئت ها که در خیابان ها راهی می شوند بر این شلوغی می افزایند. صدای طبل و سنج و بلندگوها و اکو ها از همه طرف بلند است. کسی به خود اجازه نمی دهد که حتی این مسائل را عنوان کند چرا که محکوم به لامذهبی می شود. ولی هیچ کس دل خوشی از بی نظمی های به وجود آمده ندارد.
البته نگاه از زاویه دیگر نیز قابل تامل است. مشارکت مردمی در فعالیت های گروهی و اجتماعی که از صفر تا صد آن را خود نقش آفرینی می کنند حس خوبی به گردانندگان و مجریان امر می دهد. ولی چنانچه این حس مشارکت جویی به صورت هدفمند ساماندهی نگردد نتیجه آن می شود که هست و این موضوع، وظیفه حاکمیتی است که به نظر می رسد به عمد یا سهو مغفول مانده است .
آموزه های دینی و مشارکت جویی مردمی و همه اینها ظرفیت های بالقوه ی اجتماعی هستند که اگر در مسیر درست خود هدایت نگردد نه تنها مفید نخواهد بود بلکه روز به روز مشکلات بیشتری را برای مردم و جامعه رقم خواهد زد.
من عمیقا به این پیام معتقدم که همه زمین ها کربلا و همه روزها عاشورا است ولی نهادینه شدن آن را رسالتی می دانم که بر دوش متفکرین و اندیشمندان جامعه است. آنان که درد و دغدغه جامعه را دارند تا به تبیین و تشریح آن پرداخته و عزم را جزم نموده و پیام عاشورا را در زندگی امروز ما جاری سازند.