موفقیت از درون رنج و محنت ها به دست می آید
اگر جامعه و شهر را چیزی مثل خانواده خودمان بدانیم خیلی کارهای نکرده هست که باید به آن فکر کنیم و برای انجام آن نقشه بکشیم. خیلی وقت ها می شود که باید وسیله ای برای خانه بخریم ، بازپرداخت وام یا اقساط آن سررسید شده و یا باید گوشت و پوستی برای خانه بخریم ، در این صورت تمام فکر و ذکرمان مشغول می شود که از چه راهی پول به دست بیاوریم ، خودمان را به زمین و زمان می زنیم تا پول مورد نیاز را تأمین کنیم. جامعه هم مثل خانه و زندگی خودمان است. ضرورتی ندارد تا مسئولیتی و جایگاهی داشته باشیم تا به آن فکر کنیم. خانواده ، خانواده است. هر مشکلی پیش بیاید همان گونه که پدر و مادر را متأثر می کند فرزندان را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. تفاوت در این است که هرکس پست و مقامی داشته باشد مسئولیتش بیشتر می شود.
من پست و مقامی ندارم ، پول و پله ای هم ندارم. ولی وقتی به نانوایی می روم و نان هایی را می بینم که خمیر یا سوخته است، سوار وسیله نقلیه عمومی می شوم که زوار در رفته است یا کرایه بیش از اندازه است، به اداره ای می روم و با بوروکراسی وقت گیر مواجه می شوم یا وضعیت آب شهر را می بینیم که می گویند روز به روز وخیم تر می شود یا ترافیک در خیابان شهر یا آلودگی هوا به واسطه آلاینده ها و چیزهایی از این دست که می بنیم، عمیقاً ناراحت می شوم، نمی توانم از کنار آن بی تفاوت بگذرم، با خودم کلنجار می روم که از دست من برای کم کردن مشکلات دور و برم چه کاری بر می آید حتی اگر کوچک و ناچیز باشد.
بعضی ها می گویند تو اگر هنر داشتی به وضعیت زندگی خودت می رسیدی و یا برخی دیگر می گویند عجب آدم ساده ای هستی. در این دوره زمانه کسی به کسی نیست. هرکسی باید به فکر خودش باشد. برو فکر نان کن که خربزه آب است. نمی گویم این حرف ها نادرست است. گاهی شرایط زندگی اینقدر سخت می شود که آدم به مرز استیصال می رسد. جایی که فکر می کنی آخر خط است ولی می گویند آدم به امید زنده است. در اینجور مواقع سعی می کنم از کتاب و مطالعه و رهنمودهای بزرگان کمک بگیرم. بنیانگذار «دوو» می گوید ؛
« برای این که دقیقاً بدانید که زندگی چندان هم آسان نیست، اجازه دهید، یکی از تعلیمات مقدماتی فرقه بودا را برایتان مثال بزنم. طبق این تعلیمات ، اساس زندگی دنیوی رنج و محنت است و دنیا دریایی است مملو از رنج و مصیبت. زندگی نه یک مسیر روان صیقل یافته است و نه بستری از گل های سرخ. حتی اگر زندگی بستری پوشیده از گل های سرخ بود، فراموش نکنید، گل های سرخ هم پر از تیغ های تیز و برنده اند. اگر از تیغ گل هراس دارید پس هرگز موفق نخواهید شد. توفیق و کامیابی از آن کسانی است که از مبارزه با تیغ های تیز و برنده وحشتی ندارند. تقریباً کامیابی تمام افراد موفق امروز نتیجه محنت ها و مشقت های دیروز آنان است و نه به لحاظ گام نهادن در بستر گل های پرطراوت ، از این رو بدن کوچک ترین تأملی می گویم، جنگ کره مرا بصورت آنچه امروز هستم ساخته است. نکته ای که مایلم به آن توجه خاص کنید این است که سختی ها خود زاینده موقعیت های مثبت زندگی می باشد البته من به خوبی دلیل این موضوع را نمی دانم. ولی حقیقت امر این است که موقعیت های مثبت زندگی همواره از درون رنج و محنت ها شکوفا می شوند.»