غذایمان ، غذا نیست.

غذایمان ، غذا نیست.

نقدی بر اختلالات تغذیه ای از نگاه روانشناسان

سُر و مُر و گنده پشت میز نشسته است. لباس های اتو کشیده و مرتب. سان تان، مان تان و قیافه ای آراسته و ظاهری وزین. هم از لحاظ وزن و همچنین شخصیت. ولی حس کار ندارد. حوصله ندارد. دستش به کار نمی رود. حتی برای نوشتن یک نامه مخش به کار نمی افتد. گویا به کلی تعطیل است. ولی ظاهر را ما می بینیم و داخل را خودش می داند چه برزخی است. بین خواستن و انگیزه نداشتن. بین بی حالی و کارهای روی هم انباشته. بین درخواست های مکرر و حواله داده به فردا و فرداهای دگر.

روانشناسان اختلالات تغذیه را محدود دانسته اند. بی اشتهایی روانی و پرخوری و هرزه خواری و یکی دو تای دیگر. ولی من فکر می کنم فراتر از اینهاست. به نظر من همه چیزهایی که بالا گفتم بخشی از عواقب اختلالات تغذیه است.

هرزه خواری را خوردن مواد غیر خوراکی پس از سن 18 ماهگی گفته اند ولی نگفته اند اگر خوردن مواد غیر خوراکی ، هرزه خواری است؛ نخوردن مواد خوراکی که جان مایه درست و حسابی داشته باشد چه می شود.

گفته اند منظور از هرزه خواری ، جذب مواد غیر خوراکی بالاتر از سن بهنجار است، یعنی بالاتر از سنی که در خلال آن کودک هر چیز را به نشانه نخستین وسیله شناخت جهان پیرامون ، به دهان می برد. در این بیماری ، کودک مواد مختلف مانند میخ، سکه، دکمه، بازیچه های کوچک، مداد، خاکستر سیگار، کاغذ ، خمیربازی ، علف، خاک، شن و جز آن را می خورد. گاهی همواره یک چیز را می بلعد اما اغلب هرچه را که به دستش بیاید ، می خورد. ولی

ولی نگفته اند خوردن نان بی خاصیت ، خمیر و با آرد بی سبوس و جوش شیرین به جاری خمیرمایه، خوردن گوشت هورمونی مرغ ، خوردن سبزیجات ، میوه های و محصولات انباشته از موارد شیمیایی و خوردن غذاهای شکم پرکن و بی خاصیت چرا هرزه خواری نیست؟ آن هم از نوع مدرن آن

من عمیقاً معقتدیم تغذیه امروز ما ناکافی است ، خالی از مواد غذایی سالم و مقوی است. صرفاً برای پر کردن شکم است و آنچه هم که هست ناسالم و آلوده به مواد شیمیای است. و همه ی اینها بخشی از اختلالات تغذیه می تواند به حساب آید.